Zelfde als het prose topic op 1.0, post hier verhaaltjes die je schrijft. (En wacht met spanning af tot de ignore functie komt. )
Met anatomie keken we een (hele coole National Geographic) documentaire over de huid en toen kreeg ik dit idee. Niet speciaals, en niet lezen als je geen zin hebt.
Skin
There is this thing that keeps the insides in
I never used to think about it much. My body was just my body. That changed over time; try heading for a medical career without learning to accede that the human body is amazing, wonderful and any other baffling adjective one happens to think up.
Whatever my previous negligence, insides slowly became like precious gems to me. They were magnificent in their splendor, with their highly specialized functions and relentless activity. They were it. And I had them. It was sweet.
Insides were on the inside. I guess there are expressions about them being on the outside, though. Wearing ones heart on ones sleeve. Not a positive thing, in general, but you never heard people crying out, Oh my God, his heart was on his sleeve and he was bleeding to, like, death.
The open heart surgery changed things for me. There we were, the whole class avidly watching the screen as surgeons cut open a persons chest. There they were, the insides that were supposed to be magnificent. They were naked and frail, looking pathetic under the harsh light.
My own stomach clenched at the sight of them. These were not precious gems. Removed from their safe haven, they were reduced to these wretched, straining things. It sickened me to look at them.
There is this thing that keeps the insides in.
Skin.
Skin.
Skin.
Life goes on, even if your organs lose any kind of mystery they used to have. And while they stay on the inside, people can still pretend that theyre made up of stardust and sunshine. Sweet.
Sometimes life goes swell and the insides do seem to contain only sunshine. Other times, things go wrong in life. I wasnt perfect. People say no one can be perfect, but I was prone to searching for loopholes in the vain hope of reaching perfection somehow, someday. The more I aimed for it, the more disappointed I became with my attempts.
Im feeling useless and stupid and completely unnecessary.
Are you all right?
Is everything okay?
Do you feel all right?
Im feeling useless and stupid and unnecessary, but I can still pretend Im made up of stardust and sunshine.
Oh hee, ik heb helemaal niet gemerkt dat ik in dit topic totaal genegeerd werd. Nou nou.
Ik heb een nieuw (raar) verhaaltje geschreven. Ik begon er eeuwen geleden mee toen ik met Rick praatte overrrr... houden van iemand voordat diegene bestaat. En toen moest het weer zo nodig een verhaaltje worden! (Die totaal niet werd zoals ik hem ingepland had, maar goed.)
And then it hit me. It hit me like a train hits people who have been standing on the rails, waiting for it. I had been standing and waiting for a long time, but the train still came as a surprise.
Ik heb eigenlijk geen tijd nu om het hele verhaaltje te lezen maar die zin die je hier los geplaatst hebt doet me heel erg aan de verhaaltjes in Max Payne denken
(dat is een goed ding trouwens want die zijn cool )
Ik vond het verhaal best wel aangrijpend, en bij zulke korte verhalen gebeurt dat niet vaak. Hoewel (oh look, constructive criticism) er een beetje veel perfectie in voorkomt en de personages bijna Mary-Suish overkomen wat betreft hun inner torment vs. perfect appearance. Het zijn niet echt round characters. Wat echt heel erg helpt is als je ze een beetje uitwerkt en zorgt dat ze ongeveer evenveel glaring flaws hebben als positive qualities, hoewel ik daar om eerlijk te zijn ook rampzalig in ben wat betreft original characters.
Nou ja, hij is intelligent, heeft een goed betaalde baan, niet bijzonder veel activiteit op het gebied van liefde maar dat is vanwege zijn eigen desinteresse, hij heeft liefhebbende vrienden, hij is caring en unselfish en heeft een goed moreel besef. De enige echte flaws die in het verhaal worden genoemd zijn dat hij eenzaam is omdat mensen hem niet echt als mens zien, en dat hij verliefd is op een meisje dat 23 jaar jonger is. Maar zelfs dat laatste is nog om enigszins morele redenen (voornamelijk platonisch, nauwelijks seksueel) en dus debatable.
[add] En Mary-Sue is inderdaad als je een personage op jezelf baseert, maar als een personage 'te' perfect is wordt al snel aangenomen dat je dat hebt gedaan en het is dus een soort van koepelterm geworden.
Hee dat is wel cool gezien eigenlijk. Alleen ik had in gedachten dat de hele niks-doen-voor-zelf factor in hem ook een flaw was uiteindelijk, gewoon omdat hij niks durft. Wel erg minor ja.
In ieder geval bedankt.
[add] Even Monique's post hierheen gemoved. God, wat genant om mijn verhaaltjes terug te lezen.
Kan me niet zoveel schelen dat het niet is in die titel, ik moet hem gewoon kwijt en ik weet niet waar dus dan maar hier... Jullie mogen gewoon doorgaan met de titel Vreemdste meeting ooit
Kat Vermist schreef:
Kom je terug van vakantie, is een van je katten er niet. Nou oke, die zal wel lekker aan het buiten spelen zijn... Dan denk je: ik zie hem morgen wel, hij zit toch altijd op mij te wachten en je gaat slapen. Volgende ochtend sta je met een brak hoofd op, tijd om naar school te gaan. Een hoop saaiheid daar en je gaat weer terug naar huis. Zodra je de straat in fietst, roep je hem al, want je denkt, ik ben een week weggeweest, hij is vast blij om mij te zien, dus hij komt vast vrolijk aanrennen. Je roept een paar keer, maar geen reactie.. Das vreemd... Misschien zit hij dan gewoon op de veranda op je te wachten. Je opent de poort, kijkt richting de achterdeur, naar de veranda.. Geen kat, behalve de kleine Kittekat. Beetje teleurgesteld zet je je fiets weg en pak je de kleine op en ga je naar binnen. Je gaat doen wat je moet doen en dan is het tijd om te eten. Daarna geef je de katten eten. Dropje is nog steeds niet binnen. Je opent de deur en daar zit ie niet. Toch vreemd, want hij zit altijd om 5 uur al te wachten op eten, terwijl die het pas om 7 uur krijgt. Je roept een paar keer, geen reactie. Je roept nog een keer, je loopt naar de straat en daar roep je nog een paar keer, maar geen kat te zien. Vreemd, waar zou hij zijn? Dan geef je maar de andere kat te eten en je start de computer op... Toch knaagt er iets aan je, dit is toch niet voor hem, normaal is hij er altijd. Je zet de computer weer uit, pakt je jas en gaat hem toch maar zoeken. Je moeder dacht immers dat ze hem 's ochtends bij Orpheus heeft gezien. Richting Orpheus lopend, roep je: Dropjeee! Droppie! Jochie! Kom dan! Geen reactie, geen kat te zien. Dan sla je maar de buurt in, roepend. Nog steeds geen reactie, maar wel een kat te zien. Helaas niet je eigen kat, maar een rode dikke kater met aandacht te kort. Terwijl je hem afwezig aait en Dropje roept, begin je je steeds meer zorgen te maken. Waar zit hij toch? Je laat de kat achter, die eerst een stukje met je meeloopt, en je loopt langzaam richting huis, hopend dat hij misschien toch voor de deur zit....
Maar weer tevergeefs. Als die morgen niet voor de deur zit, ga je de dierenambulance bellen...
Dat is inmiddels 7 dagen geleden en hij is nog steeds niet terug. Je wordt echt gek van zorgen en je weet niet wat je moet doen. Briefjes ophangen en in brievenbussen gooien, maar geen reactie. Kijken in de straat, wat aan de andere kant van Apeldoorn is, waar de enige melding van een grote zwarte kat is. Maar geen zwarte kat te zien.
Hopeloos, machteloos en verdrietig..
Bang dat hij is meegenomen of dat hij ergens zwaar gewond onder een struik ligt en niet thuis kan komen.
Morgen dan toch maar weer bellen met de dierenambulance, vragen of er al andere meldingen van een grote zwarte kat zijn gemaakt.
Nou jongens, ik ga zekersteweten NaNoWriMo doen! Hoe ik 50,000 woorden ga schrijven terwijl ik nu al moeite heb met de gigantische hoeveelheid school en labwerk die ik moet doen weet ik niet. Minder slaap krijgen ofzo. Vandaag ging ik naar de Corvallis-Albany NaNoWriMo event en ik heb hun pizza gegeten, dus het moet wel.
Wie gaat er nog meer meedoen? Alleen Marrit, of meer mensen? En Marrit, hoe gaat het bij jou? Brainstormen plezierig?
Brainstormen ligt een beetje stil, maar als ik alles te veel uitwerk heb ik straks een plot waar ik te gehecht aan ben om nog te proberen het in een maand op papier te krijgen, dus op zich is dat juist goed.
Ik denk dat ik deze keer niet chronologisch ga schrijven, maar dat ik gewoon interessante scènes schrijf en er later een overgang tussen bedenk. Werkt misschien wat meer motiverend dan eerst de personages en achtergrond moeten establishen. Aanpassen kan altijd nog.
Dat is helemaal waar! Meestal wanneer ik een verhaal schrijf heb ik ook bepaalde scenes in mijn hoofd en de rest van het verhaal moet ik er maar bij bedenken. Helaas werk ik wel chronologisch en soms ben ik dingen vergeten tegen de tijd dat ik eindelijk bij die scene ben (of vind ik het niet zo cool meer). Andere keren is het juist super spannend omdat ik eindelijk bij dat deel van het verhaal kom! Zoals in mijn SO3 fanfic waar ik bij woordje 65000, vier jaar na de scene bedenken, EINDELIJK mijn supervette battlescene mocht schrijven.
Vond het wel leuk om te horen dat je te gehecht aan een verhaallijn wordt. Dat ken ik wel. "Oh, als ik het nu schrijf wordt het niet goed genoeg. Even wachten daarmee."
Edrik’s schoenen maken een hoog piepend geluid als hij zich voortbeweegt door de supermarkt zonder zijn voeten op te tillen. De tegels in het pad van de pastagerechten zijn net gedweild zo te zien. Zijn schoenen hebben moeite met het vinden van grip op de nog wat natte vloer.
“Mmm, heb ik thuis nog macaroni staan?” mompelt Edrik tegen zichzelf. Na een tijdje hierover staan nadenken pakt hij een pak en legt het in zijn kar. “Toch maar meenemen voor de zekerheid.”
Hij slaat tweemaal een hoek om en schuifelt door het pad met de graanproducten. Hij gooit twee flessen stroop in zijn kar, daar het immers altijd handig is om stroop in huis te hebben. Een pak pannenkoekenmix voor morgen en een pak cakemix voor Melissa. Haar oude schoolvriendinnen komen langs in het weekend en ze wilde per se wat lekkers voor ze klaarmaken.
De kar zit zo goed als vol als Edrik bij de kassa aankomt. Het eerste wat hij doet als hij bij de kassa komt is de cassière beoordelen op haar uiterlijk. Het is zijn manier om de tijd te doden terwijl hij staat te wachten tot hij zijn spullen op de band kan leggen. De cassière is een mooi, blond meisje van rond de 16 jaar. De klant voor Edrik maakt een grapje waar ze vervolgens rijkelijk om moet lachen. Naar Edrik’s mening ontbloot ze net iets teveel tandvlees, maar haar tanden staan wel mooi recht en zijn haast spierwit. Het zijn misschien wel de witste tanden die hij in zijn leven heeft gezien.
“Wilt u de bon nog?” vraagt het meisje aan de jongen.
“Alleen als je je telefoonnummer op de achterkant schrijft.” zegt de man met een knipoog. Het meisje lacht nogmaals, waarna ze een pen pakt en haar nummer op de achterkant van het bonnetje schrijft en deze aan de klant overhandigt.
“Een prettige dag nog verder.”
“Van hetzelfde!”
Ze pakt het scheidingsbalkje en schuift deze in de daarvoor bestemde gleuf naast de band. Edrik is nu dichtbij genoeg om te zien dat ze Melanie heet. Melanie Kiwi om precies te zijn. Een uiterst ongebruikelijke achternaam.
“Goedemiddag!” zegt ze.
“Goedemiddag!” groet Edrik wat afwezig terug. Hij zit in zijn portemonnee te staren om te kijken of hij de boodschappen eventueel met contant geld zou kunnen betalen. De kassa maakt de gebruikelijke bliebjes als de cassière de producten langs de scanner haalt.
“Macaroni! Mmm, lekker!”
Edrik kijkt op.
“Wat zei je?”
“Ik zei: Macaroni! Mmm lekker” antwoord ze met een glimlach.
“Oh.. euh ja, dat vind ik ook.” En hij vervolgt zijn zoektocht naar eventuele muntjes die in verborgen vakjes van zijn portemonnee zouden kunnen zijn verdwenen. Het pak cakemix glijdt van de zak chips af doordat de band weer in beweging komt. Melanie pakt de zak chips.
“Ooeeh, deze smaak vind ik zo lekker. Mag ik er een paar?” vraagt ze.
“Huh? Wat?” Maar voordat Edrik kan protesteren heeft ze de zak al opengemaakt en er een handje chips uitgehaald. Ze gooit deze achterover in haar mond, scant de zak chips en gaat verder alsof er niks gebeurd is. Edrik heeft de grootste moeite om te verwerken wat hij net voor zijn ogen heeft zien gebeuren.
“Shampoo!” zegt ze opeens schaterlachend terwijl ze de fles shampoo langs de scanner haalt.
Edrik zit haar nog steeds totaal verbijsterd aan te kijken. “Zij is echt helemaal mesjogge” denkt Edrik bij zichzelf. De rij met boodschappen wordt langzaam kleiner hoe meer producten zij langs de scanner haalt. Ze pakt de komkommer op die voor de salade van vanavond is bedoeld, richt hem op Edrik en zegt: “Geen gekke dingen hier mee gaan doen vanavond als je in bed ligt, he!”
“Gebeurd dit nou echt?” denkt hij terwijl hij om zich heen kijkt. “Zit ik misschien in een verborgen camera programma?” De man die achter Edrik staat is al even verbaasd, dus die zal dan waarschijnlijk niet in het complot zitten.
“Twee flessen stroop! Daar weet ik wel een leuk trucje mee!” Edrik kijkt haar aan terwijl ze met ondeugende ogen naar hem staart en haar bloesje begint los te knopen. Ze is opgestaan en terwijl ze een voor een haar knopen los maakt wiegt ze uiterst sensueel met haar heupen heen en weer. Langzaam maar zeker komt er een roze kanten bh te voorschijn onder haar bloesje. Wanneer ze het laatste knoopje heeft losgemaakt gooit ze haar bloesje naar achter, die vervolgens op de band van een andere kassa beland. Ze schroeft de twee doppen van de flessen stroop los en houd de flessen, in elke hand een, hoog in de lucht. Dan kantelt ze de flessen waardoor de stroop langzaam uit de flessen komt stromen en neerkomt op haar perfect gevormde borsten. De stroop baant zich een weg over haar borsten, haar bh en via haar buik stroomt het naar beneden. Ondertussen is iedereen in de winkel gestopt met waar ze mee bezig waren en staren ze allemaal richting het meisje. Dit jonge meisje met blond haar die op klaarlichte dag, midden in een supermarkt, stroop over zichzelf heen staat te gieten. Niemand zegt wat. Het enige geluid is de stroop die met gelijke interval op de grond drupt en een licht gekreun van het meisje. Wanneer de beide flessen leeg zijn laat ze deze vallen en begint met haar handen de stroop over haar hele torso uit te smeren. Het duurt niet lang of haar hele bovenlichaam is bedekt onder een dikke laag van de bruine kleverige drab. Ze staart nog altijd met ondeugende ogen richting Edrik, die sinds het begin van dit hele schouwspel geen enkele beweging heeft gemaakt.
Plots gaat ze op haar stoel staan en springt over haar kassa richting Edrik. In een reflex vangt hij haar op en hij voelt hoe de stroop de stof van zijn t-shirt binnendringt. Dan springt ze uit zijn armen, propt zich in het kinderzitje van het winkelwagentje en roept: “Kom, lekkere tijger van me! Laten we naar huis gaan!”
I pulled over to the side and felt no time
Off the highway with the landscape aglow
Still not sure what we were trying to find
I only know we went home
Die is leuk geschreven. Zo heerlijk normaal, en dan gebeurt opeens zoiets bizars. Ook leuk hoe je die stroop-move uitlegt: aan de ene kant aantrekkelijk maar aan de andere kant gewoon smerig omdat stroop vies en plakkerig is.
)
Niet speciaals, en niet lezen als je geen zin hebt.
Nou nou.
Zoals in mijn SO3 fanfic waar ik bij woordje 65000, vier jaar na de scene bedenken, EINDELIJK mijn supervette battlescene mocht schrijven.
