Ik heb een verhaaltje geschreven
Boodschappen doen
Edrik’s schoenen maken een hoog piepend geluid als hij zich voortbeweegt door de supermarkt zonder zijn voeten op te tillen. De tegels in het pad van de pastagerechten zijn net gedweild zo te zien. Zijn schoenen hebben moeite met het vinden van grip op de nog wat natte vloer.
“Mmm, heb ik thuis nog macaroni staan?” mompelt Edrik tegen zichzelf. Na een tijdje hierover staan nadenken pakt hij een pak en legt het in zijn kar. “Toch maar meenemen voor de zekerheid.”
Hij slaat tweemaal een hoek om en schuifelt door het pad met de graanproducten. Hij gooit twee flessen stroop in zijn kar, daar het immers altijd handig is om stroop in huis te hebben. Een pak pannenkoekenmix voor morgen en een pak cakemix voor Melissa. Haar oude schoolvriendinnen komen langs in het weekend en ze wilde per se wat lekkers voor ze klaarmaken.
De kar zit zo goed als vol als Edrik bij de kassa aankomt. Het eerste wat hij doet als hij bij de kassa komt is de cassière beoordelen op haar uiterlijk. Het is zijn manier om de tijd te doden terwijl hij staat te wachten tot hij zijn spullen op de band kan leggen. De cassière is een mooi, blond meisje van rond de 16 jaar. De klant voor Edrik maakt een grapje waar ze vervolgens rijkelijk om moet lachen. Naar Edrik’s mening ontbloot ze net iets teveel tandvlees, maar haar tanden staan wel mooi recht en zijn haast spierwit. Het zijn misschien wel de witste tanden die hij in zijn leven heeft gezien.
“Wilt u de bon nog?” vraagt het meisje aan de jongen.
“Alleen als je je telefoonnummer op de achterkant schrijft.” zegt de man met een knipoog. Het meisje lacht nogmaals, waarna ze een pen pakt en haar nummer op de achterkant van het bonnetje schrijft en deze aan de klant overhandigt.
“Een prettige dag nog verder.”
“Van hetzelfde!”
Ze pakt het scheidingsbalkje en schuift deze in de daarvoor bestemde gleuf naast de band. Edrik is nu dichtbij genoeg om te zien dat ze Melanie heet. Melanie Kiwi om precies te zijn. Een uiterst ongebruikelijke achternaam.
“Goedemiddag!” zegt ze.
“Goedemiddag!” groet Edrik wat afwezig terug. Hij zit in zijn portemonnee te staren om te kijken of hij de boodschappen eventueel met contant geld zou kunnen betalen. De kassa maakt de gebruikelijke bliebjes als de cassière de producten langs de scanner haalt.
“Macaroni! Mmm, lekker!”
Edrik kijkt op.
“Wat zei je?”
“Ik zei: Macaroni! Mmm lekker” antwoord ze met een glimlach.
“Oh.. euh ja, dat vind ik ook.” En hij vervolgt zijn zoektocht naar eventuele muntjes die in verborgen vakjes van zijn portemonnee zouden kunnen zijn verdwenen. Het pak cakemix glijdt van de zak chips af doordat de band weer in beweging komt. Melanie pakt de zak chips.
“Ooeeh, deze smaak vind ik zo lekker. Mag ik er een paar?” vraagt ze.
“Huh? Wat?” Maar voordat Edrik kan protesteren heeft ze de zak al opengemaakt en er een handje chips uitgehaald. Ze gooit deze achterover in haar mond, scant de zak chips en gaat verder alsof er niks gebeurd is. Edrik heeft de grootste moeite om te verwerken wat hij net voor zijn ogen heeft zien gebeuren.
“Shampoo!” zegt ze opeens schaterlachend terwijl ze de fles shampoo langs de scanner haalt.
Edrik zit haar nog steeds totaal verbijsterd aan te kijken. “Zij is echt helemaal mesjogge” denkt Edrik bij zichzelf. De rij met boodschappen wordt langzaam kleiner hoe meer producten zij langs de scanner haalt. Ze pakt de komkommer op die voor de salade van vanavond is bedoeld, richt hem op Edrik en zegt: “Geen gekke dingen hier mee gaan doen vanavond als je in bed ligt, he!”
“Gebeurd dit nou echt?” denkt hij terwijl hij om zich heen kijkt. “Zit ik misschien in een verborgen camera programma?” De man die achter Edrik staat is al even verbaasd, dus die zal dan waarschijnlijk niet in het complot zitten.
“Twee flessen stroop! Daar weet ik wel een leuk trucje mee!” Edrik kijkt haar aan terwijl ze met ondeugende ogen naar hem staart en haar bloesje begint los te knopen. Ze is opgestaan en terwijl ze een voor een haar knopen los maakt wiegt ze uiterst sensueel met haar heupen heen en weer. Langzaam maar zeker komt er een roze kanten bh te voorschijn onder haar bloesje. Wanneer ze het laatste knoopje heeft losgemaakt gooit ze haar bloesje naar achter, die vervolgens op de band van een andere kassa beland. Ze schroeft de twee doppen van de flessen stroop los en houd de flessen, in elke hand een, hoog in de lucht. Dan kantelt ze de flessen waardoor de stroop langzaam uit de flessen komt stromen en neerkomt op haar perfect gevormde borsten. De stroop baant zich een weg over haar borsten, haar bh en via haar buik stroomt het naar beneden. Ondertussen is iedereen in de winkel gestopt met waar ze mee bezig waren en staren ze allemaal richting het meisje. Dit jonge meisje met blond haar die op klaarlichte dag, midden in een supermarkt, stroop over zichzelf heen staat te gieten. Niemand zegt wat. Het enige geluid is de stroop die met gelijke interval op de grond drupt en een licht gekreun van het meisje. Wanneer de beide flessen leeg zijn laat ze deze vallen en begint met haar handen de stroop over haar hele torso uit te smeren. Het duurt niet lang of haar hele bovenlichaam is bedekt onder een dikke laag van de bruine kleverige drab. Ze staart nog altijd met ondeugende ogen richting Edrik, die sinds het begin van dit hele schouwspel geen enkele beweging heeft gemaakt.
Plots gaat ze op haar stoel staan en springt over haar kassa richting Edrik. In een reflex vangt hij haar op en hij voelt hoe de stroop de stof van zijn t-shirt binnendringt. Dan springt ze uit zijn armen, propt zich in het kinderzitje van het winkelwagentje en roept: “Kom, lekkere tijger van me! Laten we naar huis gaan!”
