Op zich wel interessant. Was hij echt speciaal geschreven voor die paddo demonstratie?
Nee, deze draagt hij vaker voor en is ook wat ouder, maar het is een gedicht wat veel mensen aanspreekt, niet specifiek een bepaalde groep en dat maakt het wel een sterk gedicht.
Ik moest hier vandaag aan denken. Was een oefen-gedicht voor de klas die we moesten lezen en vervolgens analyseren (zoals altijd) maar ik vond hem erg mooi.
Seamus Heaney schreef:
Blackberry-picking
Late August, given heavy rain and sun
For a full week, the blackberries would ripen.
At first, just one, a glossy purple clot
Among others, red, green, hard as a knot.
You ate that first one and its flesh was sweet
Like thickened wine: summer's blood was in it
Leaving stains upon the tongue and lust for
Picking. Then red ones inked up and that hunger
Sent us out with milk cans, pea tins, jam-pots
Where briars scratched and wet grass bleached our boots.
Round hayfields, cornfields and potato-drills
We trekked and picked until the cans were full,
Until the tinkling bottom had been covered
With green ones, and on top big dark blobs burned
Like a plate of eyes. Our hands were peppered
With thorn pricks, our palms sticky as Bluebeard's.
We hoarded the fresh berries in the byre.
But when the bath was filled we found a fur,
A rat-grey fungus, glutting on our cache.
The juice was stinking too. Once off the bush
The fruit fermented, the sweet flesh would turn sour.
I always felt like crying. It wasn't fair
That all the lovely canfuls smelt of rot.
Each year I hoped they'd keep, knew they would not.
Vind het filmpje van Simon Vinkenoog op de site van Spinvis ook zo mooi he, het gedicht er onder trouwens ook. http://www.spinvis.nl
Wat een held was het toch.
Weer iets van Simon Vinkenoog. Maar eigenlijk moet je horen hoe deze man het allemaal opdraagt en uit spreekt, dat echt zo meesterlijk en mooi. Uitspraak en tekst zijn eigenlijk als één ding bij zijn gedichten. In ieder geval, hier de tekst:
GODDANK HET LICHT!
Het moet lichter worden, niet zwaarder.
Je bent een mens,geen steen.
Je wordt niet hard, je wordt juist zacht.
Je versteent niet, je lost op.
Je rijst omhoog.
Steeds lichter.
Alle zwaarte achter je.
Alles wat op je drukt valt van je af.
Je bent niet langer materie alleen,
Je bent de geest van het leven zelf,
Energieën die bevruchten en beïnvloeden.
Je strijdt tegen de zwaartekracht,
Je strijdt tegen de aardse gevangenis,
Je strijdt tegen het neerdrukkende,
omlaagtrekkende,
je groeit naar omhoog!
Er is geen eind aan de reis;
al ben je er je hele leven bewust van,
al lees je er voor het eerst over,
al zegt niemand het je duidelijk:
je bent op pad,
op een verlicht levenspad.
Je kunt meer licht doen schijnen,
meer licht in je ogen (je hart, je hersenen) toelaten.
Sta toe, dat het licht in je baan breekt.
Sta toe, dat het licht gaat stromen.
Niemand kan je deren, kwetsen, schaden:
in je geest ben je vrij,
in je geest vind je vrede
-en uit de geest komt het licht.
op het pad dat voor je ligt.
Kijk, hoever het open ligt.
Het baant zich onder je voeten.
Een nieuwe weg, een bewust ingeslagen
eigen levensweg.
Goddank je eigen pad.
Waar alles heen leidde.
Waar al je bewegingen je heen voerden.
Deze verstilde momenten, hier en nu.
Vol leven, hoor maar. Zelf.
Het licht. Hoe dansend in zichzelf,
alles ontmoetend in zichzelf,
alles tegemoettredend, meemakend,
vereenzelvigend,
ziek zijn is beter worden.
Gezond worden is ziekte achter je laten.
Ademend jezelf hervinden
is niet langer het gebeuren verstoren,
worden als de natuur,
vanzelfsprekend aanwezig zijn
het gaat niet altijd om jou.
Alles altijd vervuld van zichzelf,
leder op eigen niveau.
Je hoeft niemand to geloven.
Je kunt ook niemand meer geloven.
Wil je nooit meer iemand geloven?
Alle weten komt uit jou,
vloeit je toe van binnenuit
sluit eens je oren en ogen
voor het lawaai daarbuiten,
stel je open voor de eigen stem,
het eigen inzicht, daarbinnen.
Daar ben je begonnen,weet je,
daar houdt het ook op.
Daar kwam het vandaan.
Daar is het.
Daar gaat het heen.
Steeds inniger jezelf kennen,
Onderscheid leren.
Kiezen moeten.
Bewust weten zijn.
De leer van het levend licht,
de inwijding.
Ik kreeg vandaag dit gedicht van mijn opa, met de hand gekalligrafeerd.
Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.
- Christina Rossetti
Oote oote oote
Boe
Oote oote
Oote oote oote oote
Oe oe
Oe oe oete boe
A
A a a
Oote a a a
Oote oe oe
Oe oe oe
Oe oe oe oe oe
Oe oe oe oe oe
Oe oe oe oe oe oe
Oe oe oe (etc)
Oote oote oote
Eh eh euh
Euh euh etc
Oote oote oote boe
Hoe boe hoe boe
Hoe boe hoe boe
B boe
Boe oe oe
Oe oe
Oe oe oe oe
Eh eh euh euh euh
Oo eh oo eh e eh eh
Ah ach ah ach ach ah aa
Oh ahh hh hhh (etc)
Hhd dd
Hdd
D d d d a
D d d d a d dda da
D da d da d da da d da d da da da
Dat gedicht heb ik een keer bij Nederlands moeten behandelen :')
I pulled over to the side and felt no time
Off the highway with the landscape aglow
Still not sure what we were trying to find
I only know we went home
Arise my body, my small body, we have striven
Enough, and He is merciful; we are forgiven.
Arise small body, puppet-like and pale, and go,
White as the bed-clothes into bed, and cold as snow,
Undress with small, cold fingers and put out the light,
And be alone, hush'd mortal, in the sacred night,
-A meadow whipt flat with the rain, a cup
Emptied and clean, a garment washed and folded up,
Faded in colour, thinned almost to raggedness
By dirt and by the washing of that dirtiness.
Be not too quickly warm again. Lie cold; consent
To weariness' and pardon's watery element.
Drink up the bitter water, breathe the chilly death;
Soon enough comes the riot of our blood and breath.
Wait, for now.
Distrust everything, if you have to.
But trust the hours. Haven't they
carried you everywhere, up to now?
Personal events will become interesting again.
Hair will become interesting.
Pain will become interesting.
Buds that open out of season will become lovely again.
Second-hand gloves will become lovely again,
their memories are what give them
the need for other hands. And the desolation
of lovers is the same: that enormous emptiness
carved out of such tiny beings as we are
asks to be filled; the need
for the new love is faithfulness to the old.
Wait.
Don't go too early.
You're tired. But everyone's tired.
But no one is tired enough.
Only wait a while and listen.
Music of hair,
Music of pain,
music of looms weaving all our loves again.
Be there to hear it, it will be the only time,
most of all to hear,
the flute of your whole existence,
rehearsed by the sorrows, play itself into total exhaustion.
Ik zit op den berg en kijk in het dal der plichten.
Dat is dor, er is geen water, het dal is zonder bloemen en boomen.
Er loopen veel menschen door elkaar. De meesten zijn wanstaltig en verwelkt en kijken voortdurend naar den grond.
Na eenigen tijd sterven zij allen, toch zie ik niet dat hun aantal mindert, het dal ziet er steeds eender uit. Verdienen zijn beter?
Ik rek mij uit en kijk op langs mijn armen naar de blauwe lucht.
Ik sta in het dal op een pleintje van zwarte sintels, bij een kleine stapel afbraakplanken en een onbruikbare waschketel.
En ik kijk en zie mezelf zitten, daar boven, en ik jank als een hond in de nacht.
I have been writing to a man now for years,
a stranger by any way you care to twist the word—
but there is something about the way he
takes everything I am willing to part with,
and wraps it up with nice neat bows
that feels like soothing wounds.
I’m almost afraid that if I ever met his mouth,
it would taste like antiseptic,
hydrogen peroxide,
band-aid
boxes
breath like the inside of a hospital,
voice like the hinges on my medicine cabinet.
Wait, for now.
Distrust everything, if you have to.
But trust the hours. Haven't they
carried you everywhere, up to now?
Personal events will become interesting again.
Hair will become interesting.
Pain will become interesting.
Buds that open out of season will become lovely again.
Second-hand gloves will become lovely again,
their memories are what give them
the need for other hands. And the desolation
of lovers is the same: that enormous emptiness
carved out of such tiny beings as we are
asks to be filled; the need
for the new love is faithfulness to the old.
Wait.
Don't go too early.
You're tired. But everyone's tired.
But no one is tired enough.
Only wait a while and listen.
Music of hair,
Music of pain,
music of looms weaving all our loves again.
Be there to hear it, it will be the only time,
most of all to hear,
the flute of your whole existence,
rehearsed by the sorrows, play itself into total exhaustion.
After learning my flight was detained 4 hours,
I heard the announcement:
If anyone in the vicinity of gate 4-A understands any Arabic,
Please come to the gate immediately.
Well—one pauses these days. Gate 4-A was my own gate. I went there.
An older woman in full traditional Palestinian dress,
Just like my grandma wore, was crumpled to the floor, wailing loudly.
Help, said the flight service person. Talk to her. What is her
Problem? we told her the flight was going to be four hours late and she
Did this.
I put my arm around her and spoke to her haltingly.
Shu dow-a, shu- biduck habibti, stani stani schway, min fadlick,
Sho bit se-wee?
The minute she heard any words she knew—however poorly used—
She stopped crying.
She thought our flight had been canceled entirely.
She needed to be in El Paso for some major medical treatment the
Following day. I said no, no, we’re fine, you’ll get there, just late,
Who is picking you up? Let’s call him and tell him.
We called her son and I spoke with him in English.
I told him I would stay with his mother till we got on the plane and
Would ride next to her—Southwest.
She talked to him. Then we called her other sons just for the fun of it.
Then we called my dad and he and she spoke for a while in Arabic and
Found out of course they had ten shared friends.
Then I thought just for the heck of it why not call some Palestinian
Poets I know and let them chat with her. This all took up about 2 hours.
She was laughing a lot by then. Telling about her life. Answering
Questions.
She had pulled a sack of homemade mamool cookies—little powdered
Sugar crumbly mounds stuffed with dates and nuts—out of her bag—
And was offering them to all the women at the gate.
To my amazement, not a single woman declined one. It was like a
Sacrament. The traveler from Argentina, the traveler from California,
The lovely woman from Laredo—we were all covered with the same
Powdered sugar. And smiling. There are no better cookies.
And then the airline broke out the free beverages from huge coolers—
Non-alcoholic—and the two little girls for our flight, one African
American, one Mexican American—ran around serving us all apple juice
And lemonade and they were covered with powdered sugar too.
And I noticed my new best friend—by now we were holding hands—
Had a potted plant poking out of her bag, some medicinal thing,
With green furry leaves. Such an old country traveling tradition. Always
Carry a plant. Always stay rooted to somewhere.
And I looked around that gate of late and weary ones and thought,
This is the world I want to live in. The shared world.
Not a single person in this gate—once the crying of confusion stopped
—has seemed apprehensive about any other person.
They took the cookies. I wanted to hug all those other women too.
This can still happen anywhere.
Not everything is lost.
- Naomi Shihab Nye (b. 1952), “Wandering Around an Albuquerque Airport Terminal.”
God erbarme zich over de cynici. Ik ben nu
cynicus. Misschien was `t beter als ik maar heele-
maal gek geworden was of overreden door de tram,
wat dikwijls bijna gebeurd is. Vroeger was ik dichter.
En als cynicus zeg ik: `t was geen lolletje, voor mij
niet en voor niemand.
`k Weet nog heel goed hoe `t begon. `t Was in de
eerste week van October, tegen half zes. `t Is daarna
nog vele malen October geworden en ontelbare vele
malen half zes geweest. `k Was toen vijftien jaar en
zat op een bank in Artis met een korte broek aan.
Dat moet mij als cynicus nu juist gebeuren, dat ik
`t over Artis moet hebben. Maar zoo was `t toch.
Ik zit op een bank in Artis. Er was niemand meer,
`t was er zoo stil en de bladeren van de boomen
ritselden. In de verte kraakte `t grint, ergens werd
een emmer neergezet op een houten vloer, ik hoor-
de `t, maar zag `t niet.
Langs den stam van een hoogen boom keek ik
naar boven en zag dat de avond niet viel, want `t
was boven lichter dan beneden. De bladeren trilden
en draaiden heel even en een geel blad liet los en
viel op `t grasveld. Toen voelde ik dat alles goed
was en dat er nog iets komen zou, later. `k Voelde
tegelijk een groote tevredenheid en een groot ver-
langen. En de zekerheid dat deze dag nooit terug zou
komen. Toen kraakte `t grint harder en een man zei:
"Jongeheer, u moet eruit, we gaan sluiten."
God erbarme zich over de cynici. `k Wilde dat ik
nog eens bijna kon grienen zonder te weten waarom
en hopen op iets, dat nooit komt.
God erbarme zich over de cynici. Ik ben nu
cynicus. Misschien was `t beter als ik maar heele-
maal gek geworden was of overreden door de tram,
wat dikwijls bijna gebeurd is. Vroeger was ik dichter.
En als cynicus zeg ik: `t was geen lolletje, voor mij
niet en voor niemand.
`k Weet nog heel goed hoe `t begon. `t Was in de
eerste week van October, tegen half zes. `t Is daarna
nog vele malen October geworden en ontelbare vele
malen half zes geweest. `k Was toen vijftien jaar en
zat op een bank in Artis met een korte broek aan.
Dat moet mij als cynicus nu juist gebeuren, dat ik
`t over Artis moet hebben. Maar zoo was `t toch.
Ik zit op een bank in Artis. Er was niemand meer,
`t was er zoo stil en de bladeren van de boomen
ritselden. In de verte kraakte `t grint, ergens werd
een emmer neergezet op een houten vloer, ik hoor-
de `t, maar zag `t niet.
Langs den stam van een hoogen boom keek ik
naar boven en zag dat de avond niet viel, want `t
was boven lichter dan beneden. De bladeren trilden
en draaiden heel even en een geel blad liet los en
viel op `t grasveld. Toen voelde ik dat alles goed
was en dat er nog iets komen zou, later. `k Voelde
tegelijk een groote tevredenheid en een groot ver-
langen. En de zekerheid dat deze dag nooit terug zou
komen. Toen kraakte `t grint harder en een man zei:
"Jongeheer, u moet eruit, we gaan sluiten."
God erbarme zich over de cynici. `k Wilde dat ik
nog eens bijna kon grienen zonder te weten waarom
en hopen op iets, dat nooit komt.
Was een oefen-gedicht voor de klas die we moesten lezen en vervolgens analyseren (zoals altijd) maar ik vond hem erg mooi.
